Jako ambasador Izraela w Waszyngtonie w połowie lat 90. ściśle współpracowałem z obecnie aż nazbyt znanym izraelskim lobby. Ale to nie było lobby Izraela opisane przez Johna Mearsheimera i Stephena Walta. W tym czasie prawe skrzydło tego, co określają jako luźną koalicję proizraelskich grup, organizacji i osób, było śmiertelnie nastawione na podkopywanie polityki pokojowej prowadzonej przez rząd Icchaka Rabina we współpracy z administracją Clintona. Tymczasem lewe skrzydło tej luźnej koalicji miało własne wyobrażenie o najlepszym interesie Izraela i Ameryki, również znacznie odbiegające od poglądu rządu Rabina. Krytycy neokonserwatywni nie byli ani przyjaźni, ani pomocni dla naszej polityki, a my nie postrzegaliśmy społeczności Tikkun jako naszych zwolenników, nawet wtedy, gdy Hillary Clinton rozmawiała z rabinem Michaelem Lernerem o duchowości.
Jak się okazało, nie tylko ja miałam problem z rozpoznaniem zjawiska, które opisują Mearsheimer i Walt. Kłopoty te zaczęły się dla wielu wraz z publikacją ich eseju w London Review of Books w marcu 2006 roku i odżyły po tym, jak Farrar, Straus i Giroux opublikowali pod koniec zeszłego roku obszerną wersję książki. Krytycy teorii dzielą się na trzy często nakładające się grupy: ci, którzy nie rozpoznają swojego opisu lobby; ci, którzy nie rozpoznają swojej narracji historycznej, z wyjątkiem rozszerzonego podsumowania standardowej propagandy antyizraelskiej; i, co najważniejsze, tych, którzy nie uznają amerykańskiego procesu politycznego, który ma działać w izraelskim lobby.
Recepcja książki i reakcja autorów na ten odbiór razem tworzą szerszy temat niż sama książka. Być może jest to odpowiednie w przypadku książki o tak niezwykłych narodzinach. Lobby Izraela powstało jako utwór zamówiony, ale potem odrzucony przez The Atlantic, tylko po to, by wylądować w London Review of Books, z nieco dłuższym artykułem roboczym dostępnym jednocześnie na stronie internetowej Uniwersytetu Harvarda. Esej wzbudził zatem wiele uwagi i kontrowersji na długo przed tym, zanim stał się książką, w której autorzy stonowali część swojego języka i poprawili niektóre, ale nie wszystkie, liczne błędy merytoryczne oryginału.
Publikacji książki towarzyszyła wówczas antyksiążka, w której Abe Foxman odrzucił główne argumenty podniesione w oryginalnym eseju. Obaj pozostają w pierwszej dziesiątce listy bestsellerów w twardej oprawie poświęconej sprawom zagranicznym. Można więc śmiało powiedzieć, że jeśli autorzy chcieli jedynie ożywić i ulepszyć rozmowę na temat, który wbrew ich własnym zapewnieniom był z nami od dawna – przynajmniej od czasu opublikowania przez kongresmana Paula Findleya „They Dare Speak Out” w 1985 roku, George Ball napisał The Passionate Attachment w 1992 roku, a senator J. William Fulbright określił Kongres jako terytorium okupowane przez Izrael – wtedy im się udało.
Najbardziej ambitny wysiłek, by pochwalić izraelskie lobby i obronić je przed rzekomym polowaniem na czarownice, wyszedł od Scotta McConnella w wydaniu American Conservative z grudnia 2007 roku. Trudno się temu dziwić, skoro nikt nie jest bardziej wrogo nastawiony do neokonserwatystów niż paleokonserwatyści reprezentowani przez tę publikację, założoną przez nikogo innego jak Patricka Buchanana, o sławie amen corner. Dla McConnella neokoni są najwyższym szczeblem tego lobby i to ich strategiczne położenie w administracji Busha umożliwiło lobby pchnięcie Stanów Zjednoczonych do wojny w Iraku.
McConnell jest pełen pochwał, nazywając Lobby Izraela niezwykłym osiągnięciem, dokonanym z wielką szybkością – zwartym, opartym na faktach podsumowaniem argumentu, który jest często wysuwany, ale rzadko przedstawiany dobrze. Mówi nam, że autorzy oddali swojemu krajowi wielką przysługę. Ale artykuł McConnella, taki jak ten, nie jest zwykłą recenzją książki; stara się również poradzić sobie z całym wydarzeniem — publikacją książki, jej przyjęciem i rzekomym polowaniem na czarownice. Dlatego stara się przeanalizować niektóre z negatywnych wczesnych recenzji. Na przykład McConnell twierdzi, że recenzję Lesliego Gelba w New York Times można odrzucić jako zadającą słabe ciosy.
Nie, nie może. Podobnie jak sami Mearsheimer i Walt, McConnell kręci się w kółko, twierdząc, że negatywne recenzje lub niewystarczająca uwaga ze strony mediów głównego nurtu nie odzwierciedlają wad książki, ale są kolejnym dowodem na zdolność lobby do zastraszania i uciszania. Prawda jest taka, że o ile lobby próbuje zastraszyć i uciszyć, wysiłek zwykle powoduje więcej szkód niż zadośćuczynienia. W każdym razie siła lobby jest bardzo skromna. Z pewnością nie obejmuje blogerów ani mediów brytyjskich, europejskich, a nawet izraelskich, gdzie książka zdobyła uznanie i krytykę.
Prasa brytyjska, z wyjątkiem The Economist, była przychylna argumentowi, że lobby izraelskie oszukało politykę USA na Bliskim Wschodzie i pomogło wepchnąć administrację Busha do Iraku w służbie izraelskich, a nie amerykańskich interesów. Z drugiej strony prasa brytyjska, na długo przed wojną w Iraku, była skłonna twierdzić, że poparcie USA dla Izraela jest w dużej mierze odpowiedzialne za nienawiść Arabów i muzułmanów do Ameryki oraz za ataki terrorystyczne wywołane tą nienawiścią. Dlatego Geoffrey Wheatcroft, autor dobrze przyjętej kilka lat temu książki o Izraelu i syjonizmie, pisze w Guardianie z 29 września 2007 roku:
Mearsheimer i Walt są na swoich najsilniejszych podstawach, twierdząc, jako realiści polityki zagranicznej, że sojusz izraelski jest bardzo kosztowny dla Stanów Zjednoczonych, i właśnie tam amerykańscy zwolennicy Izraela są na najsłabszym gruncie. Zwolennicy ci czasami twierdzą, że sojusz opiera się na powinowactwie, które tak wielu Amerykanów rzekomo czuje do Izraela, ale jednocześnie „pochylają się do tyłu, aby pomóc ludziom zrozumieć, że wsparcie dla Izraela leży również w strategicznych interesach Ameryki”, jak Hyman Bookbinder z ujął to Amerykański Komitet Żydowski.
ile godzin za 12 lat
Jonathan Mirsky, piszący w Spectator z 29 września 2007 r., zgadza się: odnotowałem swoje punkty sporne, ale ta gęsto opatrzona przypisami i odważna książka zasługuje raczej na pochwałę niż na nadużycia.
Kilku krytyków Mearsheimera i Walta połączyło swoją książkę z antyizraelską tyradą Jimmy'ego Cartera Palestyna: Pokój nie apartheid (2006). Z drugiej strony rzadko spotyka się kogoś, kto będzie bronił obu, ale doradca Cartera ds. Bezpieczeństwa Narodowego Zbigniew Brzeziński był blisko. W krótkim komentarzu (choć nie recenzji) w Foreign Policy Brzeziński poparł Lobby Izraela, jednocześnie chwaląc bezstronną politykę administracji Cartera na Bliskim Wschodzie. Najwyraźniej to, co najbardziej martwi Brezezinki, to sprawy praktyczne. Twierdzi, że w ciągu ostatniego ćwierćwiecza polityka USA na Bliskim Wschodzie zmieniła się ze względnej bezstronności, która zapewniła porozumienia Camp David, do przyjęcia izraelskiej perspektywy w konflikcie arabsko-izraelskim. Jego zdaniem nie służyło to interesom USA.
Opis Brzezińskiego nie jest do końca trafny. Anwar Sadat udał się do Jerozolimy w listopadzie 1977 r. nie dlatego, że chciał wykorzystać bezstronność administracji Cartera, ale dlatego, że obawiał się, że wszechstronna, a nie stopniowa polityka Cartera dałaby weto lokalnym zwolennikom odrzucenia i Związkowi Radzieckiemu. Pragnienie Egiptu, by zawrzeć pokój. I jak każdy wie, kto pamięta prezydenta George'a H.W. Słynna skarga Busha – że był tylko jednym facetem sprzeciwiającym się gniewowi izraelskiego lobby w sprawie udzielania gwarancji kredytowych na pomoc w osiedleniu sowieckich żydowskich imigrantów w Izraelu – nie każda administracja od czasu Cartera była tak proizraelska. Niemniej jednak prawdą jest, że w ciągu ostatniej dekady niektórzy urzędnicy amerykańscy rekrutowani z AIPAC lub proizraelskich instytucji badawczych woleli syryjską ścieżkę procesu pokojowego od ścieżki palestyńskiej, służąc w ten sposób wzmocnieniu skłonności do umniejszania poczucia pilności rozwiązania problemu Kocioł palestyński.
Pochwała Brzezińskiego nie jest więc bezpodstawna, ale też nie jest kompletna. Identyfikuje stronniczość w historycznej narracji The Israel Lobby, zauważając, że Mearsheimera i Walta można nazwać pod pewnymi względami antyizraelskimi. Dodaje jednak, w bardzo powszechnym tonie, że uprzedzenia antyizraelskie to nie to samo co antysemityzm. To brzmiało jak dobrze wyćwiczony punkt.
Brzeziński nie mówił teoretycznie o antysemityzmie. Oryginalny esej Mearsheimera i Walta wywołał znacznie więcej krytyki niż nawet strzeżonych pochwał, a niektóre z nich podniosły zarzuty o antysemityzm. Część z tego została przeniesiona na recenzje książki – stąd tytuł nadany przez Wall Street Journal 7 września 2007 r. recenzji Jeffa Robbinsa, Anti-Semitism and the Anti-Israel Lobby.
Krytyka Robbinsa wobec Lobby Izraela jest dwojaka. Po pierwsze, jego zdaniem autorzy całkowicie ignorują masowe lobby proarabskie, finansowane w znacznej mierze z zagranicznych pieniędzy naftowych, jednocześnie oskarżając amerykańskich Żydów za udział w amerykańskim procesie politycznym, tak jak ma to ich demokratyczne prawo. Po drugie, Robbins krytykuje Mearsheimera i Walta za próbowanie wpajania sobie zarzutów o antyżydowską stronniczość, przewidując wyprzedzająco, że żydowskie lobby ich o to oskarży.
To, czego Robbins nie zauważa, to fakt, że ta taktyka zadziałała: Mearsheimer i Walt zostali oskarżeni o antysemityzm, a ich prewencyjna przepowiednia zadziałała na tyle dobrze, że ci, którzy wysuwali takie oskarżenia, wypadli z tego gorzej. Mogli tylko pośrednio argumentować w swojej sprawie, twierdząc, że książka była antysemicka, jeśli nie intencjonalnie, ponieważ nikt nie mógł przedstawić dowodów na złośliwe zamiary autorów wobec Żydów jako grupy (w odróżnieniu od ich stosunku do państwa żydowskiego). ). To dlatego, że nie było i nie ma.
Mearsheimer i Walt nie przejmowali się szczególnie Żydami w taki czy inny sposób. Dbają o amerykańską politykę zagraniczną, która, jak wiemy z innych ich prac, ich zdaniem powinna kierować się powściągliwym, off-shore balansującym podejściem. Nie to jednak kieruje amerykańską polityką zagraniczną w administracji demokratycznej lub republikańskiej. Ponieważ autorzy nie mogą uwierzyć, że ktokolwiek mógłby się z nimi nie zgodzić co do meritum, szukają innych wyjaśnień na brak przekonania władz, które są. Identyfikują Bliski Wschód jako źródło, które kusi potęgę i prestiż USA poza granice bezpiecznego schronienia, widzą konflikt izraelsko-palestyński w epicentrum tego źródła, a w centrum tego centrum widzą wewnętrzną politykę lobbingową USA. Mogą mieć rację lub się mylić analitycznie (myślę, że w większości się mylą), ale to jest ich motyw, który nie ma nic wspólnego z lubieniem lub nielubieniem Żydów.
W jednej z nielicznych recenzji, w których można znaleźć realistyczny sedno argumentacji Mearsheimera i Walta, William Grimes, pisząc w „New York Times” z 6 września 2007 r., definiuje Lobby Izraela jako apelację prokuratorską przeciwko Izraelowi i jego zwolennikom, opisującą wirtualnego łotra. państwo, wzmocnione amerykańskim bogactwem i potęgą, które na każdym kroku blokuje pokój, bezkarnie zagraża swym kulącym się sąsiadom, miażdży narodowe aspiracje Palestyńczyków i, gdy tylko nadarza się okazja, gryzie rękę, która je karmi.
Grimes zgadza się z niektórymi argumentami autorów, ale konkluduje sprytnie, że ogólny ton wrogości wobec Izraela drażni jednak nerwy, wraz z niepodważalnym wrażeniem, że twardy realizm polityczny może być poddany własnym osobliwym fantazjom. Na przykład Izrael nie jest jednym z wielu krajów, podobnie jak Wielka Brytania. Amerykanie czują silne więzy historii, religii, kultury i, owszem, sentymentu, który autorzy rozpoznają, ale tylko w przewiewny, abstrakcyjny sposób.
Rzeczywiście, prawdziwa, dokładna historyczna narracja relacji amerykańsko-izraelskich nie może być wyłącznie realistyczna; to nadmiernie upraszcza bardziej złożoną rzeczywistość. Recenzja Tima Ruttena z 11 września 2007 roku w Los Angeles Times skupia się właśnie na tej złożonej rzeczywistości:
Każdy, kto zna zawiłą historię konfliktu izraelsko-palestyńskiego, będzie miał trudności z rozpoznaniem historii, którą ćwiczą Mearsheimer i Walt. Każda stara stara izraelska opowieść o okrucieństwie jest wyrecytowana, a długa historia palestyńskiego terroryzmu jest przedstawiana w całości jako reakcja na izraelski ucisk. Fiasko wszelkich negocjacji pokojowych przypisuje się izraelskiej przebiegłości pod osłoną amerykańskiego lobby izraelskiego. Nie ma tu nic z palestyńskiej korupcji, podziałów i dwulicowości, ani nawet z niezdolności tego nieszczęśliwego ludu do zapewnienia wiarygodnego świeckiego partnera, z którym można by negocjować pokój.
Rutten jest na celowniku, mimo że dla większości czytelników gazet zawiłości historii sprowadzają się do niejednoznacznego argumentu, który powiedział/ona powiedział.
Jest to jednak mniej prawdopodobne w przypadku głównego twierdzenia Mearsheimera i Walta: że lobby izraelskie, działając jako pełnomocnik Partii Likud, zmusiło Stany Zjednoczone do zaatakowania Saddama Husajna. Tutaj autorzy znajdują się na najbardziej chwiejnym gruncie; nawet ich podejście zaprzecza słabości argumentu. Czytelnicy są traktowani jako wyjaśnienie powiązań religijnych różnych urzędników administracji Busha i innych, nawet Howarda Deana, które brzmią tak, jakby były inspirowane ustawami norymberskimi. Nie wspomina się o tym, że osoba najbardziej odpowiedzialna za przeprowadzenie ataku na Irak, wiceprezydent Dick Cheney, nie jest ani Żydem, ani ideologicznie neokonserwatystą. Jest znanym członkiem elity przemysłu naftowego, ale nazwiska takie jak Halliburton i ExxonMobil nigdy nie trafiają na te strony.
Stany Zjednoczone zaatakowały Irak, ponieważ kluczowe postacie administracji, spanikowane i niepocieszone okrucieństwami z 11 września i strachem przed wąglikiem, zostały zwiedzione przez jakąś wciąż niepewną kombinację złego i zmanipulowanego wywiadu, by pomyśleć, że kolejny atak, prawdopodobnie z użyciem broni masowego rażenia (Cheney najbardziej przerażających broni biologicznej) było nieuchronne. Błędnie odczytane fragmenty informacji wywiadowczych sugerowały, że Irak może być zamieszany, a Amerykanie, tak wstrząśnięci jak ich przywódcy, byli gotowi dać administracji korzyść z wątpliwości w danych okolicznościach.
Najlepszą i najbardziej zabawną krytykę Mearsheimera i Walta na ten temat napisał Harvey Sicherman, były doradca trzech sekretarzy stanu, wkrótce po ukazaniu się oryginalnego eseju. Walt i Mearsheimer, pisał Sicherman, przedstawiają Izrael i lobby jako desperacko próbujące doprowadzić Stany Zjednoczone do wojny przeciwko Saddamowi na kilka lat przed 11 września 2001 r., ale przyznają, że lobby nie udało się przekonać zarówno prezydenta Clintona do wojny, jak i prezydenta Busha do zrób to przed 11 września. Następnie Sicherman cytuje Mearsheimera i Walta z eseju London Review: Potrzebowali pomocy, aby osiągnąć swój cel. Ta pomoc nadeszła wraz z 11 września. W szczególności wydarzenia tamtego dnia skłoniły Busha i Cheneya do zmiany kursu i stania się zdecydowanymi zwolennikami wojny prewencyjnej. Sicherman kontynuuje:
Widzicie więc, wojna była w dużej mierze spowodowana wpływem lobby, z wyjątkiem tego, że wpływ ten zawiódł, aż 11 września zmienił zdanie prezydenta, to znaczy jego koncepcję tego, czego wymaga interes narodowy. Elementarna logika domaga się tego wniosku: wojnę w Iraku należy umieścić na koncie Osamy bin Ladena, a nie AIPAC czy Izraela. Wydaje się jednak, że autorom tak bardzo zależy na uzasadnieniu zgubnego wpływu Lobby, że sami to rozwiązali. Taka pomyłka oblałaby nowicjusza.1
Również The Economist, w swój zwyczajowy zwięzły i dyskretny sposób, ustalił (29 września 2007 r.), że główna teza książki, jakoby lobby izraelskie było krytyczne w przekonaniu George'a Busha do inwazji na Irak, nie do końca się zgadza. Argument, dodał, wydaje się być próbą zwolnienia Ameryki z odpowiedzialności za decyzję, którą podjęła sama za siebie.
Być może najpotężniejszy atak na książkę i jej autorów wyszedł spod pióra Jeffreya Goldberga w New Republic 8 października 2007 roku. Goldberg zastąpił termin „antysemityzm” judeocentryzmem, wyolbrzymianiem żydowskiej roli we wszystkim, odmianą terminu „żydowskocentryczność”, który ukuł na tych stronach Adam Garfinkle rok wcześniej2. Ameryka, opowiada Goldberg, ma długą historię. tradycji judeocentryzmu i umieszcza w niej obu autorów. Ich książka, jak mówi, reprezentuje najbardziej trwały atak, najbardziej mainstreamowy atak na polityczne uwłaszczenie amerykańskich Żydów od czasów księdza Coughlina.
Goldberg następnie krytykuje Mearsheimera i Walta za słabą metodologię i zniekształcanie całej historii Izraela, aby odmówić mu jakiejkolwiek wartości moralnej. Po opisaniu własnej krytyki kilku aspektów pracy AIPAC, Goldberg również przyjmuje bliźniacze twierdzenia, że Izrael i izraelskie lobby popchnęły Stany Zjednoczone do wojny w Iraku, a 11 września wydarzyło się głównie z powodu poparcia USA dla Izraela. W pierwszym punkcie Goldberg argumentuje w tym samym tonie, co Sicherman i The Economist.
Jednak z drugiej strony Goldberg wkrótce zbacza na inne tematy, z których jeden nawiązuje do judeocentryzmu: najwyraźniej nieświadome stosowanie podwójnych standardów przez Mearsheimera i Walta. Autorzy przypisują pewien antysemityzm w Europie prowokacji zachowaniem Izraela wobec Palestyńczyków, choć przyznają, że niektóre z nich są wprost rasistowskie. Goldberg następnie kontynuuje:
To dziwaczny i paskudny fragment, którego nieczystość można łatwo wyjaśnić prostym aktem zmiany. Wyobraźmy sobie, że Farrar, Straus i Giroux publikują następujące zdanie: Nie możemy zaprzeczyć, że wśród białych istnieją uprzedzenia rasowe, niektóre z nich sprowokowane złym zachowaniem Afroamerykanów, a inne wprost rasistowskie. Mearsheimer i Walt to uczeni, którzy myślą, że jeśli chcesz zrozumieć rasizm, badaj Murzynów, a jeśli chcesz zrozumieć antysemityzm, badaj Żydów. Są przerażająco nieświadomi, że takie poglądy są współudziałem z uprzedzeniami, którymi, jak twierdzą, brzydzą się.
Na koniec Goldberg analizuje trzecią podstawową krytykę wysuwaną przez większość recenzentów: wydaje się, że Mearsheimer i Walt nie mają pojęcia, jak faktycznie prowadzona jest polityka zagraniczna USA. Goldberg porusza ten temat, przypominając, jak kiedyś zapytał Donalda Rumsfelda, co sądzi o twierdzeniu, że neokonserwatyści zmanipulowali administrację Busha, by zaatakowała Irak. Przypuszczam, że implikacja jest taka, że prezydent i wiceprezydent, ja i Colin Powell właśnie spadliśmy z ciężarówki z rzepą, żeby wziąć te prace, odpowiedział Rumsfeld. Goldberg konkluduje, że Mearsheimer i Walt wydają się myśleć, że William Kristol jest głównodowodzącym.
Leslie Gelb, emerytowany przewodniczący Rady Stosunków Zagranicznych i były zastępca sekretarza stanu, wysunął podobny argument. Po przyznaniu, że książka porusza poważne kwestie i że jej punkty zasługują na odpowiedzi zamiast paroksyzmów wyzwisk, Gelb skupił się na ich zagadkowo tandetnym stypendium, zwłaszcza na bardzo dziwnej decyzji, by pisać na ten drażliwy temat bez przeprowadzania obszernych wywiadów z lobbystami i lobbowanych. Gdyby to zrobili, mogliby uświadomić sobie, że prawdziwymi graczami stojącymi za wojną byli prezydent George Bush i wiceprezydent Dick Cheney. Prawie nie mają historii przebywania w kieszeniach lobby żydowskiego (bardziej jak lobby naftowego) i nie są ani trochę neokonserwatystami.
Gelb następnie przoduje dokładnie w punkcie, w którym Goldberg przerwał. Zgadza się, że bliskie więzi Ameryki z Izraelem pogłębiają jej problemy z Arabami i muzułmanami, ale odrzuca twierdzenie, że one je powodują: Izrael nie szkodzi amerykańskim interesom bezpieczeństwa w stopniu zbliżonym do tego, co twierdzą Mearsheimer i Walt. Gelb wskazuje raczej,
Głównym źródłem antyamerykanizmu i antyamerykańskiego terroryzmu są głębokie więzi Ameryki z bardzo niepopularnymi reżimami w krajach takich jak Arabia Saudyjska i Egipt. . . . Centralny problem strategiczny Ameryki w regionie . . . jest to, że potrzebujemy naszych skorumpowanych, nieudolnych i niepopularnych arabskich sojuszników, ponieważ prawdopodobna alternatywa dla nich jest znacznie gorsza.
Ci sojusznicy mogą upierać się, że to naprawdę Izrael powoduje problemy Ameryki z islamistycznymi terrorystami, ale robią to wobec łatwowiernych ludzi Zachodu tylko po to, by odwrócić uwagę od ich własnej, znacznie bardziej znaczącej roli.
Mearsheimer i Walt, zauważa Gelb, nic o tym nie mówią, podobnie jak pomijają rolę innych ważnych, nie mniej potężnych aktorów na amerykańskiej scenie politycznej: Arabii Saudyjskiej i koncernów naftowych. Jak inaczej wyjaśnić, w jaki sposób lobby izraelskie wielokrotnie zawiodło w zapobieganiu sprzedaży zaawansowanej amerykańskiej broni Arabii Saudyjskiej i innym krajom arabskim, a także nie zapobiegło każdej administracji amerykańskiej od czasów Nixona przed przyjęciem arabsko-palestyńskiego poglądu na ostateczne usposobienie Zachodu Bank i Gaza? Ale jak zauważa Gelb, Mearsheimer i Walt nie muszą wyjaśniać tych faktów z prostego powodu, że nigdy o nich nie wspominają.
Na koniec, krytyka Lobby Izraela przez Waltera Russella Meada w listopadowo-grudniowym numerze Spraw Zagranicznych dotyka konsekwencji tego wszystkiego. Mead chwali autorów za podjęcie bardzo potrzebnej rozmowy na kontrowersyjny i palny temat. Ale jego słaba pochwała szybko ustępuje opisowi książki jako uproszczonej, luźnej i retorycznej z nieprzyjemnie nieszczerym tonem. Nie definiuje jasno lobby, pisze Mead, a wykorzystanie dowodów jest, co należy uznać za hojny komentarz, nierówne.
W kwestiach merytorycznych Mead uważa, że Mearsheimer i Walt nie doceniają trwałej strategicznej wartości Izraela dla Stanów Zjednoczonych i, co ważniejsze, przeceniają znaczenie żydowskiej władzy politycznej i pieniędzy. W rezultacie, konkluduje Mead, Lobby Izraela przyniesie odwrotny skutek: utrudni nowe myślenie o polityce USA na Bliskim Wschodzie zamiast pogłębiać debatę. . . . [Napisane w pośpiechu, księga będzie żałowana w czasie wolnym.
Podzielam sedno krytyki Gelba i Meada, ale pragnę ją nieco rozszerzyć w trzech kierunkach: metodologia, dokładność historyczna i długofalowe skutki zjawiska Lobby Izraela.
Jako historyk stosunków arabsko-izraelskich zapiera mi dech w piersiach sposób, w jaki Mearsheimer i Walt splądrowali rewizjonistyczną szkołę historii Izraela i zrobili to w sposób, który sugeruje osobom nieznającym się w tej dziedzinie, że jest to obecnie akceptowany, pogląd większości w akademii. Rewizjonistyczna historia Izraela ocenia większość decyzji podejmowanych przez większość izraelskich rządów w najostrzejszy możliwy sposób. Nie jest to nawet w najmniejszym stopniu pogląd większości w Izraelu, ani gdziekolwiek indziej, gdzie pracują poważni historycy. Przedstawienie tego poglądu, a nie innego jako właściwego, można z grubsza porównać do założenia, że Noam Chomsky i Michael Moore reprezentują główny nurt amerykańskich poglądów na politykę i historię USA.
Rzeczywiście, jeden z takich rewizjonistycznych historyków cytowany w The Israel Lobby, Benny Morris, już bronił się przed nadużyciami, do których Mearsheimer i Walt włożyli swoją pracę. Pisząc w New Republic 8 maja 2006, Morris napisał:
Podobnie jak wielu proarabskich propagandystów pracujących dzisiaj, Mearsheimer i Walt często cytują moje własne książki, czasami cytując bezpośrednio z nich, w widocznym potwierdzeniu ich argumentów. Jednak ich praca jest parodią historii, którą studiowałem i pisałem przez ostatnie dwie dekady. Ich praca jest najeżona tandetnością i skalana zakłamaniem.
Jeśli sam Morris uważa za stosowne krytykować Mearsheimera i Walta w takich kategoriach, nie muszę nic więcej mówić.
Co do faktów – i skupiam się tutaj na rozdziale 9, Celując w Syrię, jako student i praktykujący stosunki Izraela z tym krajem – jest śmieszne, aby Mearsheimer i Walt obwiniali lobby izraelskie za wrogość obecnej administracji Busha wobec Syrii i prezydenta Baszara al-Asada. Osobista niechęć prezydenta i wrogość jego administracji są podsycane przez kilka źródeł: poparcie Syrii dla sunnickiego powstania w Iraku, wysiłki zmierzające do osłabienia rządu Seniora w Libanie, sojusz z Iranem oraz ukrywanie i wspieranie organizacji terrorystycznych, takich jak Hamas. oraz Islamski Dżihad, który podważa świeckie, pragmatyczne trendy w polityce palestyńskiej. Waszyngton nie potrzebuje pomocy lobby izraelskiego, żeby mieć problem z Damaszkiem. Mogę również zapewnić Mearsheimera i Walta, że kiedy George W. Bush i Nicolas Sarkozy niedawno oświadczyli, że mieli sprawę z Basharem al-Asadem w związku z jego morderczą ingerencją w Libanie, nie wymagali żadnego szkolenia ze strony izraelskiego rządu ani jego zwolenników.
Jakie zatem jest ostateczne znaczenie publikacji The Israel Lobby? Można stwierdzić, że jest to bardzo znaczące. W końcu jest ogromny postęp ze strony dużego wydawcy, 275 000 pobrań ze strony internetowej Kennedy School, status bestsellera książki, obszerna trasa promocyjna w Stanach Zjednoczonych i Europie, ekstrawaganckie relacje w mediach. Wszystko to i odrobina pobożnych życzeń rzuconych na zakwaszenie skłoniły Scotta McConnella z amerykańskiego konserwatysty do przypuszczenia, że Lobby Izraela będzie istniało przez długi czas, być może dłużej niż sam AIPAC. Porównuje książkę do Archipelagu Gułag i cytuje innych entuzjastów, którzy odwołują się do Chaty wujka Toma i Cichej wiosny Rachel Carson.
To tyle bzdur. Lobby Izraela nie ma moralnej siły, twórczego wglądu, intelektualnego rygoru ani emocjonalnego uroku żadnej z tych książek. Zamiast Chaty Wuja Toma należy ją porównać do orientalizmu Edwarda Saida, ai tak nie wypada tak dobrze. Mimo wszystkich swoich wad, orientalizm był pełen mocy i miał ogromny wpływ na naukę, intelektualność i policję. Lobby izraelskie blednie w porównaniu, ponieważ jedynym sposobem, w jaki może stać się cenionym klasykiem, jest prawidłowa teza, na której opiera się: że wewnętrzne lobby polityczne napędza politykę USA na Bliskim Wschodzie. Gdyby to była prawda, zamieszanie wywołane przez The Israeli Lobby uczyniłoby tę książkę klasyczną. Ale to nieprawda. Polityka wewnętrzna i lobbing mają znaczenie, jeśli chodzi o ton i terminy, ale jak Aaron David Miller, weteran amerykańskich dyplomatów zajmujących się procesami pokojowymi, ujmuje to w swoim nadchodzącym The Much Too Promised Land, nie pamiętam ani jednej decyzji Konsekwencje, jakich dokonali doradcy ds. procesu pokojowego w Ameryce, lub nie zrobiliśmy tego my, były bezpośrednio związane z telefonem, listem lub taktyką nacisku jakiegoś lobbysty.
Niemniej jednak szerszy fenomen, jakim jest Lobby Izraela, powinien dać Izraelowi i jego przyjaciołom chwilę zastanowienia. Powinni ponownie przemyśleć sposób postrzegania i propagowania sprawy Izraela, a co głębsze, podstawy, na których w nadchodzących latach powinny opierać się specjalne stosunki amerykańsko-izraelskie. Prawdą jest, jak sugerują Leslie Gelb i inni, że dziś trudniej jest przedstawić realistyczne argumenty na temat stosunków amerykańsko-izraelskich niż w czasie zimnej wojny. W tamtym czasie rola Izraela jako strategicznego zasobu była jasna, jeśli nie dla zagranicznych równoważników, takich jak Mearsheimer i Walt, to dla każdego amerykańskiego prezydenta od czasu Johna F. Kennedy'ego. Izrael i Stany Zjednoczone miały tych samych wrogów – Związek Radziecki i jego radykalnych arabskich sojuszników – z konserwatywnymi arabskimi reżimami, które niezręcznie tkwiły pośrodku. Dziś sprawy są bardziej zagmatwane, więc można wysunąć bardziej prawdopodobny argument, że Izrael jest hamulcem dla interesów bezpieczeństwa USA i że radykalni muzułmanie nienawidzą i atakują Amerykę tylko z powodu jej poparcia dla Izraela. Możemy rozumieć, wraz z Gelbem, że represyjne reżimy arabskie pomagają w rekrutacji al-Kaidy bardziej niż wszystko, co robi Izrael, ale pozostaje prawdą, że fiksacja arabskich ulic i pałaców na Izraelu, bez względu na jego źródła i logikę, jest faktem psychologicznym tego nie można odrzucić.
Wyraźnie widać, że zakończenie zimnej wojny i pojawienie się nowych wyzwań wymaga świeżego myślenia o strategicznym wymiarze relacji amerykańsko-izraelskich. Broniąc każdego aspektu tych specjalnych relacji, gdy uzasadnienia już nie istnieją, lobby izraelskie ryzykuje przeciążenie tego, co może znieść rzeczywistość polityczna. Zawsze będą tacy, jak Mearsheimer i Walt, jak było od 1947-48, kiedy powstało państwo Izrael, którzy będą argumentować, że poparcie USA dla Izraela i jego polityki szkodzi interesom narodowym USA. Odpowiedź Izraela musi koncentrować się nie tylko na odrzuceniu tego zarzutu, ale także na sformułowaniu polityki, która uczyni Izrael, zarówno czynem, jak i retoryką, wartościowym partnerem Stanów Zjednoczonych.
Okazja do tego właśnie się szykuje, ponieważ następna administracja USA bez wątpienia sformułuje zrewidowaną, kompleksową politykę wobec Bliskiego Wschodu. Izrael zaangażowany w proces pokojowy zaaranżowany przez Stany Zjednoczone i współpracujący z Waszyngtonem i innymi jego sojusznikami z Bliskiego Wschodu przeciwko radykalnym wrogom będzie ważnym atutem strategicznym na Bliskim Wschodzie po zakończeniu zimnej wojny. Szczególnym wyzwaniem dla Izraela i jego amerykańskich przyjaciół będzie ich zdolność do zademonstrowania, w jaki sposób Izrael może służyć jako strategiczny atut w kontekście irańskim i syryjskim, tak jak kiedyś robił to przeciwko Związkowi Radzieckiemu i jego radykalnym sojusznikom w regionie. Szersze płótno strategiczne, a nie perypetie amerykańskiej polityki wewnętrznej, jak zawsze będzie miało znaczenie.
========
1. Sicherman, Lobby Izraela i polityka zagraniczna USA: dokument roboczy, który nie działa, Notatka elektroniczna Instytutu Badań Polityki Zagranicznej, 28 marca 2006 r.
2. Szaleństwo żydocentryzmu (listopad/grudzień 2006). W tym eseju Garfinkle napisał, że teorie spiskowe oskarżające neokonserwatystów o przejmowanie amerykańskiej polityki zagranicznej mają kuzynski związek z Protokołami mędrców Syjonu i, nie wymieniając nazwiska Mearsheimera i Walta, z teoriami para-spiskowymi o hipertroficznych mocach „Izraela”. lobby'.